در راه تو هر که راهبر شد

هر لحظه به طبع خاک تر شد

هر خاک که ذرهٔ قدم گشت

در عالم عشق تاج سر شد

تا تو نشوی چو ذره ناچیز

[...]

چو خورشید جمالت جلوه‌گر شد

چو ذره هر دو عالم مختصر شد

ز هر ذره چو صد خورشید می‌تافت

همه عالم به زیر سایه در شد

چو خورشید از رخ تو ذره‌ای یافت

[...]

تن زیر امانت تو خاکِ در شد

زیر قدم تو با زمین همبر شد

و آن دل که در آرزوی تو مضطر شد

در سینه ز بس که سوخت خاکستر شد

مر مرا اینجا شکایت شکر شد

کفر ایمان گشت و ایمان کفر شد

بسی با عقل خود زیر و زبر شد

ولی هر لحظه عشقش گرمتر شد

بسی کور از دعایش دیده ور شد

بسی مفلوج عاجز ره سپر شد

چو از یعقوب یوسف را خبر شد

بیکره برقعش از اشک تر شد

چو آن سرهنگ را حالی خبر شد

نمی‌گویم بپای اما بسر شد

چو او را دید از پیشش بدر شد

جوان از بیمِ او زیر و زبر شد

چو از اندازه باران بیشتر شد

همی هر کس بزیر جامه در شد

چو سنگی سختش آخر کارگر شد

دلش ازدرد آن زیر و زبر شد

اگر یک ذره دولت کارگر شد

به سوی آفتابت راهبر شد

ز سر در درد هارون تازه‌تر شد

ز حیرت هر دم از نوعی دگر شد

چو زلفش دلربائی حلقه‌ور شد

بهر یک حلقه صد جان در کمر شد

چو تیر غمزهٔ او کارگر شد

ز سهمش رمح و زو پین در کمر شد

بگفت این وز پیش او بدر شد

بصد دل آن غلامش فتنه تر شد

کسی کو جاودانه محوِ زر شد

ز خود هرگز نداند با خبر شد

همه عمرم درافسانه بسر شد

کِه خواهد از پی عمری دگر شد؟

وگر ابله بود زن را چو خرشد

به تن تیر بلا را چون سپر شد

زهر منزل که سوی آن دگر شد

اگرچه پخته بود او پخته تر شد