گفتم: «ز میان جان شوم خاک درش

تا بوک بود بر من مسکین گذرش»

او خود چو ز ناز چشم مینکُند باز

کی بر منِ دلسوخته افتد نظرش

چون لعمرک تاج آمد بر سرش

کوه حالی چون کمر شد بر درش

ریگ بودی گر بخفتی بسترش

دره بودی بالشی زیر سرش

حله‌ای بود از طریقت در برش

افسری بود از حقیقت بر سرش

گر بیابم قطره‌ای از کوثرش

زندهٔ جاوید گردم بر درش

بود خاک کوی آن بت بسترش

بود بالین آستان آن درش

گفت بر شو عمرها بالای عرش

پس فرو شو پیش از آن در تحت فرش

شیخ کو را دید آمد در برش

ایستاد از روی شفقت بر سرش

ز نورش گشت پیدا کرسی و عرش

یقین هم لوح و جنّت نیز وهم فرش

قدم بر عرش نه از عرصه فرش

که از فرق تو انگشتیست تا عرش

کشیده نزل بر مه ماهی از فرش

فکنده حمل بر هم حامل العرش

طلبکار تو اینجاگه شده عرش

حقیقت نور تو افشانده بر فرش

گهی در سفلش آری در سوی فرش

حقیقت ره دهی در عالم عرش

گهی در پیش ماه و گاه بر عرش

گهی لوح و قلم هم گاه او فرش

منم لوح و منم کرسی منم عرش

منم عین قلم بنوشته بر فرش

نفخت فیه من روحی تو از عرش

فکنده نور خود اندر سوی فرش

شما را میکنم واصل من از عرش

حقیقت در شما دیدار هم فرش

مزیّن چه بهشت و کرسی و عرش

ملایک هرچه اعیانست در فرش

چون خدا بودی بهر جایاورش

جبرئیل آمد نگهبان سرش

شیر بر دریّد از یکدیگرش

پاره پاره کرد از پا تا سرش