آن روی به جز قمر که آراید

وان لعل به جز شکر که فرساید

بس جان که ز پرده در جهان افتد

چون روی ز زیر پرده بنماید

در زیبایی و عالم افروزی

[...]

عاشق ز کسی نکاهد و نفزاید

لب بندد و راز پیش کس نگشاید

چون کامل شد بترسد از غیرت دوست

هرگز خود را به خویشتن ننماید

در جنب رخت چو ماه میننماید

میگردد و میکاهد و میافزاید

از غیرت روی همچو خورشید تو ماه

دیرست که ماهتاب میپیماید

در آن دم کین دمم از جان برآید

مرا آن لحظه دیدار تو باید

ولی بر قدر هر کس راز باید

نمودن تا دری او را گشاید

همه کس را چنین فرزند باید

به فرزندم چنین پیوند شاید

قیامت را قوی نقدی بباید

که آن معیار ناقد را بشاید

چنان کان طفل حیران می درآید

به رزقش شیر پستان می‌فزاید

چنین گفت او که گر دولت درآید

بگوید آنچه شاید و آنچه باید

ازان زن مردئی دیدم که باید

وزو حرفی پسندیدم که شاید

کنون من گفتم اسراری که شاید

تو هم زین پس بکن کاری که باید

چو القصّه رسید آنجا که باید

نشاندش اوستاد آنجا که شاید

کسی را کافتاب از در درآید

وجود ذره کی در چشمش آید

درخت بیشه میوه بر نیاید

بود رعنا ولی خوردن نشاید

ولی چون جسم بند جان گشاید

همه جسم تو اینجا جان نماید

وز آن پس نور تو بر می فزاید

در تو پهن تو بر می‌گشاید

کسی کاینجا ز مادر کور زاید

دو چشم او به عقبی کی گشاید

چو تن را قوت باید تا فزاید

ز دانش نیز جان را قوت باید

ز نور چشم سر چیزی نیاید

دلت را نور چشمی می‌بباید

ز نور تو شعاعی می‌نماید

چو فردوسی فقاعی می‌گشاید