چون دردِ تو چاره ساز آمد جان را

دردِ تو بس است این دلِ بیدرمان را

چون از سرِ فضل، ره نمایی همه را

راهی بنما اینهمه سرگردان را

چون نیست سری این غم بیپایان را

وقت است که فرش درنوردم جان را

ای جانِ به لب آمده ازتن بگسل

انگار ندیدی منِ سرگردان را

ساقی بشکن خمار جان را

دریاب حیات جاودان را

کین یک دوسه روز عمر باقی است

از دست مده می مغان را

وان دم که تهی شود صراحی

[...]

که می‌کردند بر دار آن جوان را

وثاقی بود بگرفتند آن را

غلام و مادر طفل آن جوان را

نه چندان زد که بتوان گفت آن را

که دیدی ابروی آن دلستان را

که دل قربان نکردی آن کمان را

چو ابرویش بزه کردی کمان را

ز تیرش بیم جان بودی جهان را

چنان سنگی که مردان جهان را

نباشد زورِ جُنبانیدن آن‌را

بدام از دانه بینی مرغ جان را

که این دانه دهد مرغی چنان را

توکّل چیست، پی کردن زبان را

ز خود به خواستن خلق جهان را

برای جان من در باخت جان را

چگونه خون توان ریخت این جوان را

ندید ازهیچ سو یک پاسبان را

مگر یک خفتهٔ بیدار جان را

نشست و گفت مر شاه جهان را

که آن طبلی که هرمس ساخت آن را

گلیمی بود آن شوریده جان را

بمردی داد تا بفروشد آن را

اگر پایندگی بودی جهان را

هویدائی نبودی عقل و جان را

بسی زر داد آن دو مهربان را

بشهر آمد بگفت این داستان را

یکی پرسید آن شوریده‌جان را

که چون می‌بینی این کار جهان را

چنین گفت او که لوح کودکان را

اگر دیدی چنان می‌دان جهان را

بنزد خواجهٔ من میهمان را

بوَد حقّی که نتوان گفت آن را

کنون عهدیست با حق این جوان را

که هر سالی کند حجّی فلان را