هست خورشید حقیقی بر دوام

گو نه ذره‌ ماند نه سایه والسلام

شاه چون بشنود آن پاسخ تمام

شاد گشت از پاسخ آن دو غلام

چون برآمد چل شبان روزتمام

همچو مویی شد شه عالی مقام

این زمان باری سخن کردم تمام

کار باید، چند گویم، والسلام

تا که بودی پند می‌دادی مدام

خلق را این پند امروزین تمام

گر مرا در راه او بودی مقام

شین شعرم شین شرگشتی مدام

گفت خوش آید زنان را بردوام

آنک می‌گویند از مردان مدام

پاک دینی گفت سی سال تمام

عمر بی‌خود می‌گذارم بر دوام

چو در آغاز دید اعیان انحام

ندای کل شنید از یار پیغام

اگر تو بی‌نظر در ره زنی گام

نگونساریت بار آرد سرانجام

نبُردی هیچ چیز از پخته و خام

مگر چیزی که دادندی بهنگام

جهود صِرف باید بود ناکام

که بهتر آن جهود از مردم خام

چو مرگ من مرا افتاد ناکام

برای مرگ خود برداشتم گام

بدو گفتند ای شوریده ایام

چراکردی بخون آلوده اندام

شهش گفتا توئی افتاده در دام

مرا از چه شکاری می نهی نام

مرا مقصود این بودست ما دام

که گیرم در درون آدم آرام

اگر خواهی که پیش افتی بهرگام

بترک خود بباید گفت ناکام

چو غزّالی شنید این شیوه پیغام

دلش خوش گشت و بیرون جست از دام

مگر روزی ایاز سیم اندام

چو جانها سوخت تنها شد بحمّام

ز عکس صورتش دیوار حمام

همه رقّاص گشته از در و بام