بزن گفتا که شو جفت حلالم

که مُردم، زنده گردان از وصالم

که من در جوهر خود چون سفالم

ز صندوقت بگردد بو که حالم

چنان زلفش پریشان کرد حالم

که آمد ملک جمعیت زوالم

یکی دل‌خسته‌ام، ای صدر عالم

نمی‌داند کسی اسرار حالم

خدا را ای شه شیران عالم

ستم بر ما مکن بنگر به حالم

گر اول رونقی بگرفت حالم

گرفت آخر ولی از جان ملالم

من آن مرغم که زرّین بود بالم

بسوخت آن بالم و برگشت حالم

بسی کردند هر جای این سؤالم

چه گویم چون نشد معلوم حالم

کسی پروانه گردد در خیالم

که آرد طاقت شمع جمالم

کز اوّل رونقی بگرفت حالم

گرفت آخر ولی از جان ملالم

بگو تا کی دهی این گوشمالم

که از جورت درامد تنگ، حالم

بیا برگو ز حال شاه ظالم

که از ظلم است مجرم یا که سالم

دو عالم منتظر اندر وصالم

که چون باشد بآخر عین حالم

سراسر سیر گردم در وصالم

شده گم عاقبت اندر جلالم

بجز تو نیست اینجا در خیالم

زهی جان دلم اندر وصالم

مرا جانست و جانان در خیالم

نموده این زمان عین وصالم

از آن مستم که دانم در وصالم

وصال امروز در عین وبالم

ز تف هیبت نور جلالم

همه شد محو درعین جمالم

دگر اهل و عیال و خیل وخالم

تو شان جمعیّتی ده در وصالم

ز دید خویش دائم در جلالم

ز نورخویش قائم در وصالم