شکن زلف چو زنار بتم پیدا شد

پیر ما خرقهٔ خود چاک زد و ترسا شد

عقل از طرهٔ او نعره‌زنان مجنون گشت

روح از حلقهٔ او رقص‌کنان رسوا شد

تا که آن شمع جهان پرده برافکند از روی

[...]

چون جلوهٔ گل ز گلستان پیدا شد

بلبل به سخن درآمد و شیدا شد

در جام بلور کن می لعل که باغ

از مروارید ابر چون مینا شد

یک قطره ز فقرِ دل سوی صحرا شد

سرمایهٔ ابر و دایهٔ دریا شد

در هشت بهشت بوی مشک افتادست

زین رنگ که بر رگوی ما پیدا شد

کسی کو با تو اینجا آشنا شد

در آخر بی شکی مرد خدا شد

بحق گویند خصم ما کجا شد

مگر در عالم باقی فنا شد

تو میدانی الهی کو کجا شد

اگر با ما نگوئی جان ما شد

بخاک افتاد و هوش از وی جدا شد

ز حلقش نعرهٔ بی او رها شد

نمی‌دانم دلم عاشق چرا شد

وگر عاشق شد او باری کجا شد

ولیکن آن کلوخ از خود فنا شد

ندانم تا کجا رفت و کجا شد

ز عشق روی او پشتش دو تاشد

دلش گردابِ دریای بلا شد

چو در پای تو خار از بهر ما شد

گُلی می‌دان که با تو در قبا شد

بآخر جانی شیرین زو جدا شد

ندانم تا چرا آمد چرا شد

ندانم تا چه افتاد و کجا شد

نمی‌بینم مگر از چشم ما شد

ازین پس گربهٔ گرگین که باشد‌؟!

که موشان را به پنجه سر خراشد‌؟

عصا در دست موسی اژدها شد

همه باطل فرو برد و عصا شد

چو موسی هرک کوران را عصا شد

ز فرعونان ره پیرش خطا شد

در آن ساعت که جان از تن رها شد

دو عالم آن زمان از هم جدا شد

که داند؟ کاین دو را کز هم جدا شد

کجا بود و کجا آمد کجا شد؟

چو درتلخی مردن مبتلا شد

بسختی جان شیرین زو جدا شد

دریغا ماهروی من کجا شد

کزو پشتم چو ماه نو دوتا شد