کسی را هم چنان باید خدا را

ترا گر نیست این این هست ما را

بحقّ آن خدائی کاشکارا

بخلق خود فرستادست ما را

اگر شایستهٔ راه خدا را

بکلی میل کش چشم هوا را

پس آنگه گفت مرغان هوا را

که غیبت بود از بلبل شما را

زهی صنع نهان و آشکارا

که کس را جز خموشی نیست یارا

زهی فاضل ترین کس انبیا را

زهی محرم ترین شخص خدا را

چه دولت بیش از آن دانی گدا را

که جانی برفشاند پادشا را

نبیند مرد خودبین پادشا را

انین المذنبین باید خدا را

پدر او بود و اصل او بود ما را

به یک گندم هدف شد صد بلا را

ز آدم حرص میراثست ما را

درازا محنتا آشفته کارا

شبی بیدار دار آخر خدا را

چو صد شب داشتی نفس و هوا را

سپر چون نیست یک تیر قضا را

رضا ده حکم و تقدیر خدا را

ولی این کودک نیکو لقا را

نگهدارید از بهر خدا را

خدا را دارد این طفل و شما را

گواه این سخن کردم خدا را

برو مردی بکن بهرخدا را

ببین بار دگر آن بیوفا را

بخوشی صدقه ده یک بوسه ما را

که صدقه باز گرداند بلا را

چو تو موم آوری از سنگ خارا

کنی از موم شمعی آشکارا

بناگاه از بر آن کوه خارا

یکی بحر عجب شد آشکارا

مگردان نا امید این ناسزا را

خداوندی کن از بهر خدا را

کجا رفتی بدین زودی نگارا

زهی حسرت دریغا رنج ما را