ای از شکنج زلفت هرجا که انقلابی

هرگز نتافت بر کس چون رویت آفتابی

در پیش عکس رویت شمس و قمر خیالی

در جنب طاق چشمت نیل فلک سرابی

بی تنگی دهانت جان مانده در مضیقی

[...]

درآمد از در دل چون خرابی

ز می بر آتش جانم زد آبی

شرابم داد و گفتا نوش و خاموش

کزین خوشتر نخوردستی شرابی

چو جان نوشید جام جان فزایش

[...]

هر کس که ز زلف تو ندارد تابی

از چشمهٔ خضر تو نیابد آبی

گر خود همه بیدارترین کس باشد

حقا که ز بیداری او به خوابی

بر هر وجهی که بستهٔ اسبابی

مرگت کند آگه که کنون در خوابی

دستت که ز پیوستن او بیخبری

تا از تو نبرند، خبر کی یابی

از عشق تو در جگر ندارم آبی

چون بنشانم ز آتش دل تابی

از خواب غرور خویش یکبار آخر

بیدار شوم گرم ببینی خوابی

دوشش دیدم چو زلف خود در تابی

میشد چو مرا بدید در غرقابی

گفتا که برِ تو خواهم آمد فردا

گفتم:‌اگر امشبم ببینی خوابی

زنش گفتا گر از من سر نتابی

سر موئی ز وصل من نیابی

که گر زین چار حاجت سر بتابی

جزین چیزی که می‌خواهی بیابی

نشسته بود یوسف در نقابی

که نتوانی نهفتن آفتابی

بدین دَر گر بیفتی چون خرابی

چنان خیزی که گردی آفتابی

که تو با ما یخی بر آفتابی

و یا کف گِلی بر روی آبی

پسر بودش یکی چون آفتابی

بهر علمی دلش را فتح بابی

خُنُک آن گِل که گرچه یافت تابی

ولیکن کوزه شد از بهرِ آبی

فلک گوئیست و گر عمری شتابی

چو گویش پای و سر هرگز نیابی

رسید از بایزید او را جوابی

که اینجا هست مردی را شرابی

زمانی بر سرش می‌ریخت آبی

زمانی سرد می کردش شرابی

چو ماند استخوانی بی کبابی

درو تابد بگرمی آفتابی

کنندم پاره پاره در عذابی

که تا آید دگر بارم خطابی

گهی سرمست می‌دادی شرابی

گهی بنواختی خوش خوش ربابی

مگر از پیش برخیزد حجابی

ز لطف حق بتابد آفتابی