اسد کو ناف خانهٔ آفتابست

ازان آهو دمش چون مشک نابست

زنی مشهور همچون آفتابست

که پیش حق دعایش مستجابست

وگر عمر تو بیرون زین حسابست

بهر دم در حسابت صد حجابست

چو رویش را جمال بی‌حسابست

جمالش را فروغ او حجابست

شدم بر پی روان تا آن چه آبست

که چندینیش در رفتن شتابست

چو یک یک ذرّهٔ عالم حجابست

ترا گر ذرّهٔ باشد حسابست

گرت یک جَو حرام ناصوابست

هزار و هشتصد سالت عذابست

چو هر همدم که می‌بینم حجابست

مرا پس هر دمی همدم کتابست

چنین کس را که زهدی بی‌حسابست

چو ازگور و کفن چندین حجابست

دل عطّار از دردت خرابست

گذر سوی خرابیها صوابست

چو مویی تا به کوهی در حسابست

چه مویی و چه کوهی چون حجابست

دو همدم را که با هم شان حسابست

اگر مویی میان باشد حجابست

ترا رفتن ازین روزن صوابست

که صحرای جهان پر آفتابست

هزاران دل برین آتش کبابست

کرا پروای این یک قطره ‌آبست

ترا امّ القری کی در حسابست

نبی امّی ازامّ الکتابست

دلش تا پیشگه چون بی حسابست

کتاب امّتش اُمّالکتابست

چنان بختم ز بیداری پر آبست

که فتنه زیر بختم مست خوابست

دلم پر آتش و چشمم پر آبست

اگر با من درآمیزی صوابست

چو او نیلوفر بی آفتابست

ببوی آشنا در زیر آبست

ز من بگریخت، بسیارم شتابست

که گر خادم رود از پس صوابست