چوخوردی خونم از لب باز کردم

که خوش خوش از لبت خون بازخوردم

که من سالار گردان نبردم

کجادر چشم آید هیچ مردم

ز جورت رنج دل بسیار بردم

چه میخواهی ز من انگار مردم

ز بس کز درد تو درخون بگردم

ز سر تا پای گویی عین دردم

کنون چون من زنم کی مرد گردم

چو مردان با دلم این درد خوردم

اگر یک موی برگویم ز دردم

چو مویی در رباید باد سردم

ز سودا پختن تو موی بردم

سر مویی مکن صفرا که مردم

یقین صاحبدلان دانند در دم

که چون ایشان من اندر عشق فردم

حقیقت جایگاه دیو گردم

که من زین معنی اینجاگاه فردم

گنهکارم که فرمانت نبردم

ولیکن بادهٔ لطفت بخوردم

معانیهای عالم جمع کردم

ز دستش بادهٔ عرفان بخوردم

شدم مست و ببحرش راه بردم

ز جسم هستی خود جمله مردم

خداوندا توئی درمان و دردم

برحمت سرخ گردان روی زردم

خداوندا درین محنت فسردم

ز هستیهای خود کلیّ بمردم

نظر در روی دیگر نیز کردم

از او یک شربتی دیگر بخوردم

بطور روستائی شهر گردم

که کس نشناسدم که من چه مردم

من و تو دیگریم و هرچه کردم

من اندر ذات توآگاه و فردم

ز قول شرع پیش از مرگ مُردم

ره تحقیق جانان را سپردم

ز قول شرع راه حق سپردم

بیکباره ز دید خویش مُردم

خدا را یافتم چون ره سپردم

ز نام وننگ خودبینی بمردم