چو صورت از میان برخواست جانست

پس آنگه دیدن جان جهانست

رهت آخر فنای جاودانست

در آخر کار بی نام ونشانست

نمود لااله اینجا عیانست

چگویم وصف کین سر بی نشانست

یقین آگه شدست و بی زبانست

که دیدار منش عین العیانست

ولی گفتار بهر سالکانست

نمود ذات عین واصلانست

نمود خاک سرّ جمله مردانست

دل عاقل از این اندیشه بریانست

صورمنگر که جانت جان جانست

اگرچه جسم پیدا و نهانست

دمی داری که سرّ لامکانست

درون دم نموده جان جانست

از آن دُردی که قوت عاشقانست

بده ساقی که این شرح و بیانست

کسی کو عقل را بشناخت جانست

مر او را عشق کل عین العیانست

نمودی کان ز جمله خلق پنهانست

کسی شاید که گوید از دل و جانست

کنونم من عیان او عیانست

که عکس این جهان و آن جهانست

بماند آنکه این راز نهانست

که یابی دیگرش شرح و بیانست

چو از حق بود حق از حق عیانست

ولی این سر که دیدو که بدانست

در این عنصر همه دیدار جانست

اگرچه در درون پرده نهانست

نظاره کن سوی گلشن که جانست

همه ارواح و اشباح عیانست

جمال یوسفم در مصر جانست

ز من بیشک همه شرح و بیانست

منم موجود و بود من عیانست

ولی از چشم هر انسان نهانست

بر عاشق همه دیدار جانانست

بهشتش قطره‌ای از بحر پنهانست

چنانش دوست میداری که جانست

نمیدانی که خونت رایگانست