همو دارد یقین اندر وصالش

وزین دریا دلان دانند حالش

به عون خود وِرا دادم وصالش

برون آوردم از رنج و وبالش

ز حالت هر دمی بودی وصالش

کسی دیگر کجا داند کمالش

اگر داری توطاقت در جمالش

بیابی در درون جان وصالش

عیان منصور بود و در جلالش

بدید آنجا نمودار کمالش

خدا با تست بنموده جمالش

ولیکن چون بیابی تو وصالش

مئی کان عاشقان لاابالش

کشیدند آنگهی عین وصالش

ولی آدم چنان بُد در جلالش

که اینجا مینمود از دل خیالش

که او اینجا چه میگوید زنالش

ز درد عشق بنماید جمالش

عیان بینی جمال اندر جلالش

رسی بیجان و دل اندر وصالش

ترا بنمود از خود در جلالش

عیان چون تو ببردی در وصالش

بیابی دُرّ معنی وصالش

ببخشد ناگهت اندر کمالش

قضا را راه حج بُد کین سؤالش

که کرد آنجایگه او از کمالش

اگر اینجایگه بینی کمالش

شوی هر لحظهٔ در اتّصالش

دهد آن جام و بنماید جمالش

بتابد آن زمان نور جلالش

بعزّت یافت اینجاگه کمالش

که بنمود او ز اظهار جلالش

حقیقت جام سرّ لایزالش

مر او را داده بُد حق دروصالش

ز صبرت باز بنماید جمالش

به صبرت می‌بیابی کل وصالش

چنان باش اندر آن و در وصالش

که راحت یابی از عین وبالش

چنان تسلیم کن جان در جلالش

که یابی در نمود جان وصالش