یک زمان زانجا بخود آیند باز

در نیاز افتند خو کرده بناز

چون جماد از راه رو بشنود راز

چون جمادی ماند از اندیشه باز

کار بر خود از امل کردی دراز

بند کن پیش از اجل از خویش باز

هرکه او دیوانه شد از دلنواز

هرچه دل میخواستش میگفت باز

چون نمیبینند غیری جز مجاز

جمله زو شنوند و زو گویند باز

دیر میآمد یکی از آب باز

صوفیان کرده زفان در وی دراز

خواجه میگفتش مکن قصه دراز

زانکه گر روزی خدای بی نیاز

آن یکی پرسید از عباسه باز

گفت ای نطقت کلید گنج راز

چون نبد محمود را دولت مجاز

هر کجا میشد بدو میگشت باز

کودکان را چون ز من داری تو باز ؟

سرنگونی تو به حق نه سرفراز

ور نخواهد گفت درس عشق باز

من نخواهم کرد درسی نیز ساز

سوی دیگر چون نظر افکند باز

یک مؤذن دید در بانگ نماز

تا کسی در عشق چون من دلنواز

ننگرد هرگز بسوی هیچ باز

چون در صندوق بگشادند باز

روی خرسی دید شاه سرفراز

هین برید او را بجای خویش باز

تا مگر بر ما پری ناید فراز

لیکن این رازی که میجوئی تو باز

هرگز از غیبم نبود این شیوه راز

سالک آمد پیش پیر کار ساز

آنچه پیش آمد ز جنّش گفت باز

گفت با مجنون شبی لیلی براز

کای بعشق من ز عقل افتاده باز

در دعا آمد که ای دانای راز

جامه و نان مرا کاری بساز

آن یکی دیوانهٔ پرسید راز

کای فلان حق را شناسی بی مجاز