بمُردی گویی آن ساعت که زادی

شب آمد بر در آن بامدادی

تو آن ساعت که از مادر بزادی

بتنگ و بند جان کندن فتادی

در اسرار بر رویم گشادی

بکوی رحمت خود راه دادی

تو دین مصطفی تغییر دادی

بدریای ضلالت در فتادی

ز اعلائی چرا اسفل فتادی

چو شیطان لعنتی برخود نهادی

اگر تو این کتب از دست دادی

به طعن جاهلان اندر فتادی

چو خدمت کردی و منت نهادی

یقین آن رنج را بر باد دادی

بگویم ناید اندر دین فسادی

مریدی را ز اول شد مرادی

چو سالک نیستی وز اعتقادی

رساند اعتقادت با معادی

قدم چون سوی این گلشن نهادی

ندانستی و در گلخن فتادی

رخی بنمای و جان بنما بشادی

که جانرا در دلم دادی بدادی

بیکباره چو دل بر این نهادی

در معنی در اینجا برگشادی

بکن عدل و کرم ورنه فتادی

تو برخود این در محنت گشادی

خداوندا توام این نطق دادی

نظام ملک عالم را نهادی

ز بس که خلق را بازی بدادی

به آخر خویش در بازی نهادی

نمانده عقل تا در لافتادی

در اسرا کلی برگشادی

قدم را در نهاد جان نهادی

دَرِ معنی به یک ره برگشادی

الا ای دل کجا آخر فتادی

گریزان از برم مانند بادی

توئی یوسف درون چه فتادی

دل اندر حکم کلّی زان نهادی

در این زندان همی چون اوفتادی

بدست خویش سر بر باد دادی