چشمی دارم همه پراز صورت دوست

با دیده مرا خوشست تا دوست در اوست

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده یا دیده خود اوست

جز خدمت روی تو ندارم هوسی

من بی تو نخواهم که برآرم نفسی

گفتم چو دلم با تو قرین خواهد بود

مستوجب شکر و آفرین خواهد بود

بالله که گمان نبردم ای جان جهان

کامید مرا نتیجه این خواهد بود

دیدیم نهان گیتی و اصل جهان

از علت و عار برگذشتیم آسان

آن نور سینه زلانقط برتر دان

زان نیز گذشتیم نه این ماند و نه آن

در بر آنرا که چون تو یاری باشد

گر ناله کند سیاه کاری باشد

در کوی امید منزلی دارم خوش

در قصه عشق مشکلی دارم خوش

تفصیل دلم چه پرسی ای جان جهان

[...]

نیست عشق لایزالی را در آندل هیچ کار

کو هنوز اندر صفات خویش ماندست استوار

هیچکس را نامده از دوستان در راه عشق

بی زوال ملک صورت ملک معنی در کنار

اندر دل من بدین عیانی که توئی

وزدیده من بیدن نهانی که توئی

وصاف، تو را وصف نداند کردن

تو خود بصفات خود چنانی که توئی!

دو صد عالم که روحانیست از فرفضال او

دوصد گیتی که نورانیست از نور جمال او

آن ذات کمالی که ز تو کاسته نیست

جز از کف تو فیض کرم خاسته نیست

معبود خودی وعابد خویشتنی

زیرا که برای خود کنی هر چه کنی

یکبار به کوی ما گذر باید کرد

در صنع لطیف ما نظر باید کرد

گر گل خواهی بجان خطر باید کرد

دل را ز وصال ما خبر باید کرد

ترا باشد هم از من روشنائی

بسی گردی و پس هم با من آئی

تا که از دون همتی ما منزل اندر جان کنیم

رخت بربندیم از جان قصد آن جانان کنیم

ز آنجا که جمال حسن آن دلبر ماست

ما در خور او نه ایم و او در خور ماست

من که باشم که بتن رخت وفای تو کشم

دیده حمال کنم بار جفای تو کشم

بوی جان آیدم از لب که حدیث تو کنم

شاخ عز رویدم از دل که بلای تو کشم

بربندم چشم خویش و نگشایم نیز

تا روز زیارت تو ای یار عزیز

در عشق تو داد من ستم های تو باد

جانی دارم فدای غم های تو باد

عالمی در وادی عشق تو سرگردان شدند

تا که یابد بر در کعبه قبولت بر و بار

کز نباشد قبله عالم مرا

قبله من کوی معشوقست و بس

لبیک عاشقان به از احرام حاجیان

کانیست سوی کعبه و آنست سوی دوست

کعبه کجا برم چه برم راه بادیه

کعبه است کوی دلبر و قبله است روی دوست