تا جان دارم غم تو را غمخوارم

بی جان غم عشق تو به کس نسپارم

تا دلم فتنه بر جمال تو شد

بندهٔ حُسن دوالجلال تو شد

کی باشد کین قفس بپروازم

در باغ الهی آشیان سازم

گر شوند این خلق عالم سر بسر خصمان من

من روا دارم نگارا چون تو باشی آن من

گر روز وصال باز بینم روزی

با او گله های روز هجران نکنم

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

پیش از دل و گل چه بود آن حاصل ماست

مرا تا باشد این درد نهانی

تو را جویم که درمانم تو دانی

پُر آب دو دیده و پُرآتش جگرم

پُر باد دو دستم و پُر از خاک سَرم

از بسکه دو دیده در خیالت دارم

در هرچه نگه کنم تویی پندارم

ای عاشق دل سوخته اندوه مدار

روزی به مُراد عاشقان گردد کار

نام تو شنید بنده دل داد بتو

چون دید رُخ تو دل داد بتو

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

در عشق تو من کیم که در منزل من

از وصل رخت گلی دمد بر گل من

پر آب دو دیده و بس آتش جگرم

بر باد دو دستم و پر از خاک سرم

هی المعالم و الاطلال والدار

دار علیها من الاحباب آثار

ان حزنی فیک حزن عجب

ولد ته فیک امات الفرح

و ساعدتک اللیالی فاغتررت بها

و عند صفو اللیالی یشبه الکدر

کن محسناً او مسیئاً راتق لی ابداً

تکن لدی علی الحالین مشکوراً

من اعتز بذی العز، فذو العز له عز

ومن لفتخر بدنیاه، فلا فخر و لاعز

یا روح و من تحیی الحیوة به

لا حی بعد سوی من انت محیاه