چو زخمه راندی از کین سیاوش

پر از خون سیاوشان شدی گوش

نظامی جام وصل آنگه کنی نوش

که بر یادش کنی خود را فراموش

زهی نامی که کرد از چشمهٔ نوش

دو عالم را دو میمش حلقه در گوش

ز طبع‌ِ تر گشاده چشمهٔ نوش

به زهد خشک، بسته بار بر دوش

همه ترکان چین بادند هندوش

مباد از چینیان چینی بر ابروش

بهاری نو برآر از چشمهٔ نوش

سخن را دست‌بافی تازه در‌پوش

به چشم آهوان آن چشمهٔ نوش

دهد شیرافکنان را خواب خرگوش

به هر گوشه دو مرغک گوش بر گوش

زده بر گل صلای نوش بر نوش

پری‌پیکر چو دید آن سبزهٔ خوش

به می بنشست با جمعی پریوش

وز آن شیرین‌سخنْ شیرین مدهوش

همی‌خورد آن سخن‌ها خوش‌تر از نوش

به کردار کله‌داران چون نوش

قبا بستند بکر‌ان‌ِ قصب‌پوش

به صبری کآورد فرهنگ در هوش

نشاند آن آتش جوشنده را جوش

زمانی بر زمین افتاد مدهوش

گرفت آن چشمه را چون گل در آغوش

مهین‌بانو چو کرد این قصه را گوش

فروماند از سخن بی‌صبر و بی‌هوش

یکی مرغول عنبر بسته بر گوش

یکی مشگین‌کمند افکنده بر دوش

چو شیرین گوش کرد آن پندِ چون نوش

نهاد آن پند را چون حلقه در گوش

نهاد انگشت بر چشمْ آن پریوش

زمین را بوسه داد و کرد شب‌خوش

بنفشه تاب زلف افکنده بر دوش

گشاده باد نسرین را بناگوش

سمن کز خواجگی بر گل زدی دوش

غلام آن بناگوش از بن گوش

کمان‌کش کرد مُشتی تا بناگوش

چنان بر شیر زد کز شیر شد هوش