چو نوشین‌باده را در پرده بستی

خمار بادهٔ نوشین شکستی

نگه دارنده بالا و پستی

گوا بر هستی او جمله هستی

ز خود برگشتن است ایزد پرستی

ندارد روز با شب هم نشستی

نیارد در قبولش عقل سستی

که پیش عاقلان دارد درستی

شنیدم عاشقی را بود مستی

وز آنجا خاست اوّل بت‌پرستی

حدیث کودکی و خودپرستی

رها کن کان خیالی بود و مستی

پس از پنجه نباشد تن‌درستی

بصر کندی پذیرد‌، پای سستی

چو شه در عدل خود ننمود سستی

پدید آمد جهان را تن‌درستی

چنان در لطف بودش آب‌دستی

که بر آب از لطافت نقش بستی

تن شیرین گرفت از رنج سستی

کز آن صورت ندادش کس درستی

زمانی پل بر آب چشم بستی

گَهی بر آب چشمه پل شکستی

نبوسیده لبش بر هیچ هستی

مگر آیینه را آن هم به مستی

دگر ره چرخ لعبت‌باز دستی

به بازی برد با لعبت‌پرستی

به هشیاری مشو با من‌، که مستی

چو من بی‌دل نه‌ای؟ حقا که هستی

درآمد کارِ اندامش به سستی

به بیماری کشید از تن‌درستی

همی تا پای دارد تن‌درستی

ز سختی‌ها نگیرد طبع سستی

به معزولی به چشمم درنشستی

چو عامل گشتی از من چشم بستی

ز ناله بر هوا چون کله بستی

فلک‌ها را طَبَق در هم شکستی

ز غم ترسان به هشیاری و مستی

چو مار از سنگ و گرگ از چوب‌دستی

و گر تیری به چشمش درنشستی

ز مدهوشی مژه بر هم نبستی