سر دندان‌کنش را زیر چنبر

فلک دندان‌کنان آورده بر در

هر آنکس کز جهان با او زند سر

در آب افتاد اگر خود هست شکر

جهان‌بخش آفتاب هفت کشور

که دین و دولت از وی شد مظفر

ببخشد دست او صد بحر گوهر

که در بخشش نگردد ناخنش تر

سخن پولاد کن چون سکهٔ زر

بدین سکه درم را سکه می‌بر

شبی در هم شده چون حلقهٔ زر

به نُقره نَقره زد بر حلقهٔ در

نهاد از حوصله زاغ سیه‌پر

به زیر پَرّ طوطی خایهٔ زر

به جای سنگ خواهی یافتن زر

به جای چار مهره چار گوهر

سر زلفی ز ناز و دلبری پر

لب و دندانی از یاقوت و از دُر

ز مهترزادگانِ ماه‌پیکر

بود در خدمتش هفتاد دختر

بجنبد شخص کاو را من کُنم سر

بپرد مرغ کاو را من کُنم پَر

که هست این صورت‌ِ پاکیزه‌پیکر

نشان آفتاب هفت کشور

به نعل تازیان‌ِ کوه پیکر

کنند آن کوه را چون کان گوهر

بسا معشوق کآید مست بر در

سبل در دیده باشد خواب در سر

ملک نیز آن چه در ره دید یک‌سر

یکایک باز گفت از خیر و از شر

اگر چه در بسیط هفت کشور

جهان خاص جهان‌دار است یک‌سر

چو شیر ماده آن هفتاد دختر

سوی شیرین شدند آشوب در سر

اگر چه طبع جوید میوهٔ تَر

اگر چه میل دارد دل به شِکّر

وز آن جا نیز یکران راند یک‌سر

به قسطنطینیه شد سوی قیصر

ز گاو و گوسفند و اسب و اشتر

چو دریا کرده کوه و دشت را پر