ز گنج سوخته چون ساختی راه

ز گرمی سوختی صد گنج را آه

مده ناخوب را بر خاطر‌م راه

بدار از ناپسند‌م دست کوتاه

مده اندیشه را زین پیشتر راه

که یا کوه آیدت در پیش یا چاه

بسا کارا که شد روشن‌تر از ماه

به همّت خاصه همّت، همّتِ شاه

درنگ از بهر آن افتاد در راه

که تا از شغل‌ها فارغ شود شاه

سلیمان است شه با او درین راه

گهی ماهی سخن گوید گهی ماه

یکی برج عرب را تا ابد ماه

یکی ملک عجم را از ازل شاه

کُله بر چرخ دارد فرق بر ماه

کله‌داری چنین باید زهی شاه

ممیراد این فروغ از روی این ماه

میفتاد این کلاه از فرق این شاه

به دستوری حدیثی چند کوتاه

بخواهم گفت اگر فرمان دهد شاه

حدیث آنکه چون دل گاه و بیگاه

ملازم نیستم در حضرتِ شاه

چو دولت هر که را دادی به خود راه

نِبِشتی بر سرش یا میر یا شاه

به هر منزل که مشک‌افشان کنی راه

منور باش چون خورشید و چون ماه

و گر عشقی نبودی بر گذرگاه

نبودی کهربا جویندهٔ کاه

ز بهر جان درازیش از جهان شاه

ز هر دستی درازی کرد کوتاه

که برگ هر غمی دارم درین راه

ندارم برگ ناخشنودی شاه

رخش تقویمِ انجم را زده راه

فشانده دست بر خورشید و بر ماه

به چشم نیک بینادش نکوخواه

مبادا چشم بد را سوی او راه

چو خودبین شد که دارد صورت ماه

بر آن صورت فتادش چشم ناگاه

زده بر ماه خنده‌، بر قصب راه

پرند آن قصب‌پوشان‌ِ چون ماه