بگفت این و چو سرو از جای برخاست

جبین را کج گرفت و فرق را راست

لب‌ِ چون ناردانم بین چه خُرد است

که نار‌م را ز بُستان دزد برده است

درختی کز جوانی کوژ برخاست

چو خشک و پیر گردد کی شود راست‌؟

و گر بر من نخواهد شد دلت راست

به دشواری توانی عذر آن خواست

نکیسا بر طریقی کان صنم خواست

فرو گفت این غزل در پرده راست

همیلا را نکیسا یار شد راست

سمن‌ترک از برای باربد خواست

درختی کاول از پیوند کژ خاست

نشاید جز به آتش کردنش راست

از آن ترسم که گرد این مثل راست

که آن شه گفت کو را کس نمی‌خواست

ز روی دشت بادی تند برخاست

هوا را کرد با خاک زمین راست

که جز شیرین که در خاک درشت است

کسی از بهر کس خود را نکشته است

گهی نیشی زند کاین نوش اعضا‌ست

گه آرد ترشی‌یی کاین دفع‌ِ صفرا‌ست

سخن‌های کهن زالی مطراست

و گر زال زر است انگار عنقا‌ست

که‌ای گیتی نگشته حق‌شناس‌ت

ز بهر چیست چندینی سپاس‌ت

زین چار خلیفه مُلک شد راست

خانه به چهار حد مهیا‌ست

بنگر که ز خود چگونه برخاست

وآن وضع به خود چگونه شد راست

این نامه به نامه از تو درخواست

بنشین و طراز نامه کن راست

باقی است به ملک در سیاست

پیش و پس ملک هست پاست

با انجمنی بزرگ برخاست

کرد از همه روی برگ ره راست

چون موسم حج رسید برخاست

اشتر طلبید و محمل آراست

از راه کسی که موج دریا‌ست

خیزید و گرنه فتنه برخاست