نکوبختی و دانش و کِلک و تیغ

خدا ایچ ناداشته زو دریغ

ز دریا کند در تف تیغ میغ

ز باران خونین کند میغ تیغ

دلش گشت دریای درد از دریغ

شدش دیدگان ژاله بارنده میغ

برآراست جم زود راه گریغ

شبی جُست تاریک و دارنده میغ

یلی شد که جستی ز تیغش گریغ

به دریا درون موج و بر باد میغ

که گر هست میدانش چرخ اسپ میغ

سرش پیشت آرد بریده به تیغ

ز گرشاسب گفتار دارم دریغ

زمن پاسخش نیست جز گرز و تیغ

به‌تیر و به‌خشت و به‌گرز و به‌تیغ

همی ریخت پولاد چون ژاله میغ

برافکندش از بر به بالای میغ

چو برگشت دو نیمه کردش به تیغ

بسا کس که یکدانگ ندهد به تیغ

چه خوش گوییش جان ندارد دریغ

دلاور درآمد چو غرنده میغ

دو دستی همی‌زد چپ و راست تیغ

زمین همچو دریا شد از گرز و تیغ

وزو گرد برخاست مانند میغ

بخار و دم خون ز گرز و ز تیغ

چو قوس قزح بُد که تابد ز میغ

سر و ترگش انداخت از تن به تیغ

گرفتند ازو خیل دیگر گریغ

سپر در بر افکند با گرز و تیغ

برون رفت برسان غرنده میغ

چو آهخت بر جنگ شب روز تیغ

ستاره گرفت از سپیده گریغ

درآمد چنان زد یکی را به تیغ

کجا سرش چون ماغ بر شد به میغ

کزین غرچگان چیست چندین گریغ

بکوشید هم پشت با گرز و تیغ

دلیران زاول همه ترگ و تیغ

فکندند و جستند راه گریغ

ببارید چندان نم خون ز تیغ

که باران به سالی نبارد ز میغ