ز دانش یکی خرم نهی

که از میوه هرگز نگردد تهی

چو بگرفت گیتی به شاهنشهی

فرستاد نزد شهان آگهی

چمن در چمن دید سرو سهی

گرانبار شاخ ترنج و بهی

به یاد آمدش تاج و تخت شهی

کزو کرد بد خواه ناگه تهی

ز کشتنش چون یافت جفت آگهی

کمان گشتش از درد سرو سهی

همه زور و فرّ و توان و بهی

تو داری و آن را که خواهی دهی

کس ار دیدمی من سزای شهی

ازین مارفش کردمی جا تهی

تو زانسان مدار ار ز کار آگهی

که با شه برابر نشاید رهی

یکی هفته زینسان به بزم شهی

همی کرد هر روز گنجی تهی

نه بس کت شهی داد و بودی رهی

کزو نیز خواهی ربودن شهی

کنم جایِ ضحاکِ جادو تهی

گرم هفت کشور به شاهنشهی

تنت یافت آماس و تو ز ابلهی

همی گیری آماس را فربهی

به من تاج و تخت شهی چون دهی

که هست از تو خود تخت شاهی تهی

پیامست دیگر چو فرمان دهی

گزارم اگر جای داری تهی

رهی چون به اندازه ندهی مهی

چو مه شد نگیرد ترا جز رهی

کنون کت نشاندم بجای شهی

همی جای من خواهی از من تهی

ز پور بهو چون شنید آگهی

فرستاد سربند و مهر شهی

از آن پس به پیغمبران آگهی

دهدشان ز راه بدیّ و بهی

بیاراست ایوان و بزم شهی

بسی گنج کرد از فشاندن تهی

میانش درختی چو سرو سهی

که از بار هرگز نگشتی تهی