شب از سایهٔ اوست کز هر کران

ببینی از بر سپهر اختران

سُته شد ز هومان به گرز گران

زدش دشتبانی به مازندران

بر بخردان مرگِ والا سران

به از زندگانیّ بدگوهران

به بیچارگی ساو و باژ گران

بپذرفت با هدیه بیکران

جهان گرم و دشمن چنین بیکران

تو در رزم سخت و سلیحت گران

چنین گفت مهراج کز سروران

به نزد بهو زین سپاه گران

زمین و آسمان وین همه اختران

همین درهم آویخته گوهران

پس از جان هیولی و این گوهران

پس از گوهران چرخ و این اختران

زمینش ز بس بیشه زعفران

چو دیبای زرد از کران تا کران

از آن پس ز نیشکر و خیزران

ببردند و شد بار کشتی گران

صف سنبل و بیشهٔ زعفران

روان لادن و بیشهٔ خیزران

بفرمود تا بر نشیند بر آن

پیاده خرامند پیشش سران

به خروارها عنبر و زعفران

هم از فرش و از دیبهٔ بی کران

به هر برزن آواز خنیاگران

به هر گوشه ای دست بند سران

به یاری بر نوشیار از سران

همان شب بیامد سپاهی گران

هم از ره که آمد فکند این سران

برآرد کنون گرد ازین دیگران

به هر سو بر از پیکر اختران

از ایوانش انگیخته پیکران

مکن هیچ بدبینی از دیگران

وگر نیک بینی تو خو کن برآن

همه دشت او نوگل و خیزران

کهی برسرش بیشه زعفران

طبق‌ها و جام از کران تا کران

به مشک و می اندوده و زعفران