از ایرا که پیلان دیگر به کین

بر آن بوی کشته دوند از کمین

پس آنکو چنین با تو باشد به کین

تو او را چرا دوست داری چنین

نخستین خرد بود و مردم پسین

اگر راه یزدانت باید بس این

هم از باد گردان شدست این چنین

هم از باد شست ایستاده زمین

به پرسنده گفت آن که چرخ و زمین

همو کرد ازو کی شگفت آید این

به پاسخ چنین گفت دانش گزین

که ایوان سپهرست و فرش این زمین

به نیرو تر آن کس که از روی دین

کند بردباری گه خَشم و کین

تو گفتی بهار از پی دین به کین

سپه کرد و آمد برون از کمین

شده خیره دل پهلوان زمین

همی خواند بر بوم هند آفرین

یکی خُرد ماهیست با او به کین

چو دیدش جهد در قفاش از کمین

سوار آورند اندر آورد و کین

نه بر تن سلیح و نه بر اسپ زین

کرا بر ربودندی از پشت زین

به زخم کمند از کمان وز کمین

گل و نیشکر بیکران و انگبین

گیادار و از میوه ها هم چنین

به تدبیر اویی و او همچنین

به تدبیر مرگ تو اندر کمین

چنان زآب دیده بشوید زمین

کزو موج خیزد چو دریای چین

سراینده تا گاهِ شب هم چنین

همی بود ازو خون روان بر زمین

زدی پیش او زانوان بر زمین

همی خواندی از دل به مهرآفرین

خوی گیتی اینست و کردارش این

نه مهرش بود پایدار و نه کین

دو صد پیل آراسته هم چنین

به برگستوان‌های زربفت چین

به کاری چو در ره درایی ز زین

نخست از پس و پیش هر سو ببین