تا نلرزد عرش از ناله یتیم

تا نگردد از ستم جانی سقیم

از پی آن گفت حق خود را علیم

تا نیندیشی فسادی تو ز بیم

اسم مشتقست و اوصاف قدیم

نه مثال علت اولی سقیم

سرد بود آن باد یا گرم آن علیم

نیست غافل نیست غایب ای سقیم

کردهٔ او کردهٔ تست ای حکیم

مؤمنان را اتصالی دان قدیم

چون کشیدت آن نظر اندر پیم

پس بدانی کز تو من غافل نیم

از هوا بشنید بانگی کای حطیم

تافت بر تو آفتابی بس عظیم

چون همی آورد امانت را ز بیم

شد به کعبه و آمد او اندر حطیم

لیک در سیمای آن در یتیم

دیده‌ام آثار لطفت ای کریم

احمقان سرور شدستند و ز بیم

عاقلان سرها کشیده در گلیم

تا شود زفت و نماید آن عظیم

چون در آید سوی محفل در حطیم

کون می‌گوید بیا من خوش‌پیم

وآن فسادش گفته رو من لا شی‌ام

هست موسی پیش قبطی بس ذمیم

هست هامان پیش سبطی بس رجیم

حد من این بود کردم من لئیم

زان سوی حد را نقی کن ای کریم

عقل را گر اره‌ای سازد دو نیم

هم‌چو زر باشد در آتش او بسیم

بود قبطی جنس فرعون ذمیم

بود سبطی جنس موسی کلیم

چون بدیدند از وی آن امر عظیم

پس مقر گشتند آن میران ز بیم

بر تو می‌ننهیم منت ای کریم

لیک شرح عزت تست ای ندیم

من همی‌بینم جهان را پر نعیم

آبها از چشمه‌ها جوشان مقیم

اهدنا گفتی صراط مستقیم

دست تو بگرفت و بردت تا نعیم