چون رسید از راه آن مرد غریب

اندر آوردش به پیش شه طبیب

روی بالا کرد و گفت ای عندلیب

از بیان حال خودْمان ده نصیب

عیب باشد کو نبیند جز که عیب

عیب کی بیند روان پاک غیب

گفت بهر آن نمود ای پاک‌جیب

چشم پاکت را خدا باران غیب

گر ترشح بیشتر گردد ز غیب

نه هنر ماند درین عالم نه عیب

حمد می‌گوید خدا را عندلیب

کاعتماد رزق بر تست ای مجیب

آب غالب شد بر آتش از لهیب

زآتش او جوشد چو باشد در حجیب

صورت بی‌صورت بی حد غیب

ز آینهٔ دل تافت بر موسی ز جیب

ای ببرده رخت حسها سوی غیب

دست چون موسی برون آور ز جیب

چون نیایی و نگویی ای غریب

پیش آمد این چنین ظلمی مهیب

گر شود بیمار، دشمن با طبیب

ور کند کودک، عداوت با ادیب

همچو مریم، جان از آن آسیب جیب

حامله شد از مسیح دلفریب

چون سگان کوی پر خشم و مهیب

اندر افتادند در دلق غریب

آنک باشد با چنان شاهی حبیب

هر کجا افتد چرا باشد غریب

یک قدم چون رخ ز بالا تا نشیب

یک قدم چون پیل رفته بر وریب

پاک کن دو چشم را از موی عیب

تا ببینی باغ و سروستان غیب

چاپلوس و لفظ شیرین و فریب

می‌ستانی می‌نهی چون زن به جیب

من تو را بیدار کردم از نهیب

تا نسوزاند چنان آهی حجاب

یک سواری با سلاح و بس مهیب

می‌شد اندر بیشه بر اسپی نجیب

حق تعالی گفت در گوش شعیب

در جواب او فصیح از راه غیب