ای یوسفِ خوش‌نام هی! در ره میا بی‌همرهی

مسکل ز یعقوبِ خِرَد تا درنیفتی در چهی

آن سگ بود کاو بیهده خسپد به پیش هر دری

و آن خر بود کز ماندگی آید سویِ هر خرگهی

در سینه این عشق و حسد، بین کز چه جانب می‌رسد

[...]

ریگ ز آب سیر شد من نشدم زهی زهی

لایق خرکمان من نیست در این جهان زهی

بحر کمینه شربتم کوه کمینه لقمه‌ام

من چه نهنگم ای خدا بازگشا مرا رهی

تشنه‌تر از اجل منم دوزخ وار می‌تنم

[...]

چون بسته کنی راهی آخر بشنو آهی

از بهر خدا بشنو فریاد و علی اللهی

در روح نظر کردم بی‌رنگ چو آبی بود

ناگاه پدید آمد در آب چنان ماهی

آن آب به جوش آمد هستی به خروش آمد

[...]

خوش بود گر کاهلی یک سو نهی

وز همه یاران تو زوتر برجهی

هست سرتیزی شعار شیر نر

هست دم داری در این ره روبهی

برفروز آتش زنه در دست توست

[...]

ای سیرگشته از ما ما سخت مشتهی

وی پاکشیده از ره کو شرط همرهی

مغز جهان توی تو و باقی همه حشیش

کی یابد آدمی ز حشیشات فربهی

هر شهر کو خراب شد و زیر او زبر

[...]

امشب که فتاده‌ای به چنگال رهی

بسیار طپی ولیک دشوار رهی

والله نرهی ز بنده‌ای سرو سهی

تا سینه به این دل خرابم ننهی

چون ممکن آن نیست اینکه از بر ما برهی

یا حیله کنی ز حیلهٔ ما بجهی

یا بازخری تو خویش و مالی بدهی

آن به که دگر سر نکشی سر بنهی

دستار نهاده‌ای به مطرب ندهی

دستار بده تا ز تکبر برهی

خود را برهان از اینکه دستار نهی

دستار بده عوض ستان تاج شهی

شمس تبریز پادشاهی

در خطه بی‌حد الهی

از سر روزنم سحر گفت به قنجره مهی

هی تو بگو که کیستی؟ آنک ندادیش رهی

من تلف وصال تو،لیک تو کیستی؟ بگو

گفت: که « لاابالیی، خیره‌کشی، شهنشهی

بی‌پر و بال فضل من، بر نپرد ز تن دلی

[...]

در جمله عالم الهی

وز دامن ماه تا به ماهی

آن خلایق بر سر گورش مهی

کرده خون را از دو چشم خود رهی

چون اشارت‌هاش را بر جان نهی

در وفا‌ی آن اشارت جان دهی

عذرت ای خرگوش از دانش تهی

من نه خرگوشم که در گوشم نهی

شیخ کامل بود و طالب مشتهی

مرد چابک بود و مرکب درگهی

صد هزاران نیک و بد را آن بهی

می‌کند هر شب ز دل‌هاشان تهی

هر که کارد گردد انبارش تهی

لیکش اندر مزرعه باشد بهی

ور نه‌ای منکر چنین دست تهی

در در آن دوست چون پا می‌نهی

می‌فتد او سو به سو بر هر رهی

در گل و می‌خنددش هر ابلهی

گفت یک اصبع چو بر چشمی نهی

بیند از خورشید عالم را تهی