الا هات حمرا کالعندم

کانی ما زجتها عن دمی

و یبدو سناها علی وجنتی

اذا انحدرت کاسها عن فمی

فطوبی لسکراء من مغنم

[...]

آدمیی، آدمیی، آدمی

بسته دمی، زانک نهٔ آن دمی

آدمیی را همه در خود بسوز

آن دمیی باش اگر محرمی

کم زد آن ماه نو و بدر شد

[...]

غدرالعشق فزلت قدمی

مزج‌الفرقة دمعی بدمی

و حنی‌القلب بما اورثنی

ندما فی ندم فی ندم

کرة الحجب وجودی و نی

[...]

بنمای به من رخت بکن مردمی

تا لاف زنم که دیده‌ام خرمی

ای جان جهان از تو چه باشد کمی

کز دیدن تو شاد شود آدمی

چند گویی من بگیرم عالمی

این جهان را پر کنم از خود همی

اندرین آتش بدیدم عالمی

ذره ذره اندرو عیسی‌دمی

عقل پنهان‌ست و ظاهر عالمی

صورت ما موج یا از وی نمی

ور خوری حلوا بود ذوقش دمی

این اثر چون آن نمی‌پاید همی

نشنود نغمهٔ پری را آدمی

کو بود ز اسرار پریان اعجمی

هر کجا تابم ز مشکات دمی

حل شد آنجا مشکلات عالمی

مصطفی آمد که سازد همدمی

کلمینی یا حمیرا کلمی

گر بر آن آتش بماندی آدمی

بس خرابی در فتادی و کمی

دیر باید تا که سِر آدمی

آشکارا گردد از بیش و کمی

جمله حیوانات وحشی ز آدمی

باشد از حیوان انسی در کمی

پس چو وحشی شد از آن دم آدمی

کی بود معذور ای یار سمی

شد نماز دیگر آمد خادمی

یک طبق بر کف ز پیش حاتمی

وز قران سبزه‌ها با آدمی

دلخوشی و بی‌غمی و خرمی

مرغ و ماهی و پری و آدمی

زانک او بیشست و ایشان در کمی

صد هزاران نام و او یک آدمی

صاحب هر وصفش از وصفی عمی

تو چه دانی بانگ مرغان را همی

چون ندیدستی سلیمان را دمی