پنهان کنیمش تا ازو جان فرد و تنها می‌چشد

ترجیع گیرد گوش او، از پردها بیرون کشد

مهر تلخان را به شیرین می‌کشد

زانک اصل مهرها باشد رشد

زانک سرمهٔ نیستی در می‌کشد

باده از تصویر شیطان می‌چشد

دم دهد تا پوستت بیرون کشد

وای او کز دشمنان افیون چشد

این بدین سو آن بدان سو می‌کشد

هر یکی گویا منم راهِ رَشَد

خاک قارون را چو ماری درکَشد

استن حنانه آید در رَشَد

باز دریا آن عوضها می‌کشد

از کجا دانند اصحاب رشد

می‌روی گه گمره و گه در رشد

رشته پیدا نه و آنکت می‌کشد

هر که او چل گام کوری را کشد‌؟

گشت آمرزیده و یابد رَشَد‌؟

در جهان هر چیز چیزی می‌کشد

کفر کافر را و مرشد را رشد

وحشتت هم‌چون موکل می‌کشد

که بجو ای ضال منهاج رشد

چونک کوته می‌کنم من از رَشَد

او به صد نوعم بگفتن می‌کشد

از نهان‌خانهٔ یقین چون می‌چشد

اندک‌اندک رخت عشق آنجا کشد

چون ز مرده زنده بیرون می‌کشد

هر که مرده گشت او دارد رشد

می‌کشد حق راستان را تا رشد

قسم باطل باطلان را می‌کشد

هین مشو شارع در آن حرف رشد

که سخن زو مر سخن را می‌کشد

آن حبیب و آن خلیل با رشد

وقت آن آمد که گوش ما کشد

موش تن زان ریسمان بازش کشد

چند تلخی زین کشش جان می‌چشد

مر یتیمی را که سرمه حق کشد

گردد او در یتیم با رشد

باطل‌اند و می‌نمایندم رشد

زانک باطل باطلان را می‌کشد