از سینه پاک کردم افکار فلسفی را

در دیده جای کردم اشکال یوسفی را

نادر جمال باید کاندر زبان نیاید

تا سجده راست آید مر آدم صفی را

طوری چگونه طوری نوری چگونه نوری

[...]

لعل لبش داد کنون مر مرا

آنچ تو را لعل کند مر مرا

گلبن خندان به دل و جان بگفت

برگ منت هست به گلشن برآ

گر نخریده‌ست جهان را ز غم

[...]

فدیتک یا ذا الوحی آیاته تتری

تفسرها سرا و تکنی به جهرا

و انشرت امواتا و احییتهم بها

فدیتک ما ادریک بالامر ما ادری

فعادوا سکاری فی صفاتک کلهم

[...]

تعالوا کلنا ذا الیوم سکری

باقداح تخامرنا و تتری

سقانا ربنا کاسا دهاقا

فشکرا ثم شکرا ثم شکرا

تعالوا ان هذا یوم عید

[...]

حد و اندازه ندارد ناله‌ها و آه را

چون نماید یوسف من از زنخ آن چاه را

راه هستی کس نبردی گرنه نور روی او

روشن و پیدا نکردی همچو روز آن راه را

چون مه ما را نباشد در دو عالم شبه و مثل

[...]

شاه همی گوید ترجیع را

تا سه تمامش کن و باقی ترا

تازه شو و چست شو، از پی ترجیع را

گوش نوی وام کن تا شنوی ماجرا

مخدوم شمس‌الدین! مرا کشتی درین یک ماجرا

این عفو بسته شد چرا؟ ای خسرو هر دو سرا

گفت استادْ اَحْوَلی را کَاندَر آ

زو بُرون آر از وِثاق آن شیشه را

گفت پا واپس کشیدی تو چرا

پای را واپس مکش پیش اندر آ

زانکه اوّل سمع باید نطق را

سوی منطق از رهِ سمع اندر آ

نک بپرانیده‌ای مرغ مرا

در چراگاه ستم کم کن چرا

جان او آنجا سُرایان ماجرا

کاندر اینجا گر بماندندی مرا

ای زن ار طماع می‌بینی مرا

زین تحری زنانه برتر آ

چون گل از خارست و خار از گل چرا

هر دو در جنگند و اندر ماجرا

وین دو بایسته درین خاکی‌سرا

روز و شب در جنگ و اندر ماجرا

ای خداوند این خم و کوزهٔ مرا

در پذیر از فضلِ الله اشتری

گفت اکنون چون منی ای من در آ

نیست گنجایی دو من را در سرا

ما ترا و جمله اشکاران ترا

پای بر گردون هفتم نه بر آ

آنک دولت آفرید و دو سرا

ملک و دولتها چه کار آید ورا