ایا گم گشتگان راه و بیراه

شما را باز می‌خواند شهنشاه

همی‌گوید شهنشه کان مایید

صلا ای شهره سرهنگان به درگاه

به درگاه خدای حی قیوم

[...]

چنین می‌زن دو دستک تا سحرگاه

که در رقص است آن دلدار و دلخواه

همی‌گو آنچ می‌دانم من و تو

ولی پنهان کنش در ذکر الله

فغان کردن ز شیر حق بیاموز

[...]

پیش جوش عفو بی‌حد تو شاه

توبه کردن از گناه آمد گناه

بس که گمره را کنی بس جست و جو

گمرهی گشته‌ست فاضلتر ز راه

منطقم را کرد ویران وصف تو

[...]

چو آفتاب برآمد ز قعر آب سیاه

ز ذره ذره شنو لا اله الا الله

چه جای ذره که چون آفتاب جان آمد

ز آفتاب ربودند خود قبا و کلاه

ز آب و گل چو برآمد مه دل آدم وار

[...]

تا روی ترا بدیدم ای بت ناآگاه

سرگشته شدم ز عشق گم کردم راه

روزی شنوی کز غم عشقت ایماه

گویند بشد فلان که انالله

در راه یگانگی چه طاعت چه گناه

در کوی خرابات چه درویش چه شاه

رخسار قلندری، چه روشن، چه سیاه

بر کنگره عرش، چه خورشید چه ماه

گیر ایدل من عنان آن شاهنشاه

امشب بر من قنق شو ای روت چو ماه

ور گوید فردا مشنو زود بگوی

لاحول ولا قوة الا بالله

من میگویم که گشت بیگاه ایماه

میگوید ماه ناگهانی بیگاه

ماهی که ز خورشید اگر برگردد

در حال شود همچو شب تیره سیاه

سیر زاهد هر مهی یک روزه راه

سیر عارف هر دمی تا تخت شاه

یک کنیزک دید شه بر شاه‌راه

شد غلام آن کنیزک پادشاه

ای همیشه حاجت ما را پناه

بار دیگر ما غلط کردیم راه

آرزو می‌خواه، لیک اندازه خواه

برنتابد کوه را یک برگ کاه

مدتی شش سال در هجران شاه

شد وزیر‌، اتباع‌ِ عیسی را پناه

فهم و خاطر تیز کردن نیست راه

جز شکسته می‌نگیرد فضل شاه

آن بت منحوت چون سیل سیاه

نفس بتگر چشمه‌ای بر آب راه

گفت هین اکنون چه می‌خواهی بخواه‌‌!

گفت فرما باد را ای جان‌پناه

تاکنون فرمان پذیرفتی ز شاه

بعد ازین فرمان رساند بر سپاه

می‌شدند این هر دو تا نزدیک چاه

اینت خرگوشی چو آبی زیر کاه

چون ز حیرت رست باز آمد به راه

دید برده دزد رخت از کارگاه

ربنا انا ظلمنا گفت و آه

یعنی آمد ظلمت و گم گشت راه