ساحران چون حق او بشناختند

دست و پا در جرم آن در باختند

گندمی را زیر خاک انداختند

پس ز خاکش خوشه‌ها بر ساختند

صوفیانش یک به یک بنواختند

نرد خدمتهای خوش می‌باختند

سو به سو و کو به کو می‌تاختند

تا همه شهرش عیان بشناختند

این چنین کژ بازیی می‌باختند

مسجدی جز مسجد او ساختند

مسجدی بر جسر دوزخ ساختند

با خدا نرد دغاها باختند

اهل و فرزندان سفر را ساختند

رخت را بر گاوِ عزم انداختند

خواجه و بچگان جهازی ساختند

بر ستوران جانب ده تاختند

قرب ماهی ده به ده می‌تاختند

زانک راه ده نکو نشناختند

حیله را خوردند و آن سو تاختند

خویشتن را بهر جلوه ساختند

هر کسی را بهر کاری ساختند

میل آن را در دلش انداختند

ز آرزوی سایه جان می‌باختند

از گلیمی سایه‌بان می‌ساختند

گفتم آخر چون مرا بشناختند

پیش ازین بر من نظر ننداختند

خبث و ظلم و جور چندان ساختند

که مرا از شر به خیر انداختند

تا کتبهای طبیبی ساختند

جسم را از رنج می‌پرداختند

آتشی در جان من انداختند

مر بلیسی را به جان بنواختند

مادران بچگان برون انداختند

تا همه ناله و نفیر افراختند

آن زنان چون عقلها درباختند

بر رواق عشق یوسف تاختند

سوی شادروان دولت تاختند

کنده و زنجیر را انداختند

شهسواران در سباقت تاختند

خربطان در پایگه انداختند