من به بادی نامدم هم‌چون سحاب

تا بگردی باز گردم زین جناب

چون تو خفاشان بسی بینند خواب

کین جهان ماند یتیم از آفتاب

گفت یا رب توبه کردم زین شتاب

چون تو در بستی تو کن هم فتح باب

هر شبی تدبیر و فرهنگم به خواب

هم‌چو کشتی غرقه می‌گردد ز آب

هر سه سایه محو شد زان آفتاب

بعد از آن زان نور شد یک فتح باب

که شفای جمله رنجوران شد آب

از همایونی وحی مستطاب

باقیش چون روز برخیزی ز خواب

بشنوی از نوربخش آفتاب

در شعاع نور گوهر گاو آب

می‌چرد از سنبل و سوسن شتاب

چونک دارد عهد و پیوند سحاب

کی دریغ آید ز سقایانش آب

آن یکی چشمش بکندی از ضراب

وان دگر گوشش دریدی هم به ناب

گر نماند اشتهای نان و آب

بدهدت بی این دو قوت مستطاب

پس به معنی باغ باشد این نه آب

پس مشو عریان چو بلقیس از حباب

پشت ما گرم از تو بود ای آفتاب

رونق هر قصر و گنج هر خراب

مرد خفته روح او چون آفتاب

در فلک تابان و تن در جامه خواب

محسنان هستند کو آن مستطاب

اختران هستند کو آن آفتاب

مالشت بدهم به زجر از اکتیاب

تا نتابی سر دگر از آفتاب

هین چه تقصیر آمد از بحر و سحاب

تا تو یاری خواهی از ریگ و سراب

آنک بر دیوار افتد آفتاب

آنچنان نبود کز آب و اضطراب

پس فروشد ابله ایمان را شتاب

اندر آن تنگی به یک ابریق آب

تا ز فرزند آب این چشمه شتاب

می‌رود سوی ریاض مام و باب