گفت من در ده شنیدم آنک شاه

زد منادی بر سر هر شاه‌راه

صرصری می‌برد بر سر تخت شاه

هر صباح و هر مسا یک ماهه راه

در شبان‌روزی وظیفهٔ چاشتگاه

راتبه کردی وصال ای نیک‌خواه

این عجب نبود که کور افتد به چاه

بوالعجب افتادن بینای راه

روح را تابان کن از انوار ماه

که ز آسیب ذنب جان شد سیاه

چونک استادند پیش تخت شاه

یار شبشان بود آن شاه چو ماه

تاجری بر در نهد لجم سیاه

تا شود تاریک مرج و سبزه‌گاه

مور اسود بر سر لبد سیاه

مور پنهان دانه پیدا پیش راه

او سواره گشت در موکب به گاه

ناگهان دید اسپ را خوارزمشاه

پس تجسس کرد عقل پادشاه

کین چه باشد که زند بر عقل راه

کای خداگر آن جوان کژ رفت راه

که نشاید ساختن جز تو پناه

آنک در چه زاد و در آب سیاه

او چه داند لطف دشت و رنج چاه

آب بیرون را ببرند آن سپاه

تا نباشد قلعه را زانها پناه

رفت او پیش کفن‌خواهی پگاه

که بپیچم در نمد نه پیش راه

یک کنیزک بود در مبرز چو ماه

سخت زیبا و ز قرناقان شاه

یک زمان مانع همی‌شد شرم و جاه

یک زمانی جوع می‌گفتش بخواه

بر مصلی مسجد آمد هم گواه

کو همی‌آمد به من از دور راه

گلشنی کز گل دمد گردد تباه

گلشنی کز دل دمد وافر حتاه

قوت می‌خوردی ز نور جان شاه

ماه جانش هم‌چو از خورشید ماه

هم‌چنان کین شاه‌زاده شکر شاه

کرد استکبار و استکثار جاه