بس که لابه کردش و سوگند داد

بازگشت و گفت یا رب العباد

سینه سوزان لابه کرد و اجتهاد

با سرشک پر ز خون سوگند داد

ورنه از چاهی به صحرا اوفتاد

در میان دولت و عیش و گشاد

گر ببخشی یافت نومیدی گشاد

ورنه صد چون ما فدای شاه باد

نکته‌ای زان شرح گوید اوستاد

تا شناسی علم او را مستزاد

چون رسید آن زن به خانه در گشاد

بانگ در در گوش ایشان در فتاد

این چنین اندوه کافر را مباد

دامن رحمت گرفتم داد داد

هم‌چو دیوار شکسته در فتاد

هوش و عقلش رفت شد او چون جماد

چون شکست آن کشتی او بی‌مراد

در کنار رحمت دریا فتاد

چونک هوشش رفت و پایش بر گشاد

می‌پرد آن باز سوی کیقباد

شیر را با پیل نر جنگ اوفتاد

خسته شد آن شیر و ماند از اصطیاد

پس بگفتند این ضعیف بی‌مراد

از مجاعت سکته اندر اوفتاد

گفت هذا ربی ابراهیم راد

چونک اندر عالم وهم اوفتاد

او فرو افکند خود را از وداد

در میان عمق آبی اوفتاد

لاجرم در ظرف باشد اعتداد

در لهبها نبود الا اتحاد

نیست آگه آن کشش از جرم و داد

لیک بس جادوست عشق و اعتقاد

رازها گوید به جد و اجتهاد

می‌نماید زنده او را آن جماد

زاهدان را در خلا پیش از گشاد

کارد و استره نشاید هیچ داد

من روان گشتم شما را خیر باد

در سفر یک دم مبادا روح شاد

چون ضرورت بود دختر را بداد

او بناکفوی ز تخویف فساد