خِرَد را وُ جان را که یارَد سُتود

وَ گَر مَن سِتایم که یارَد شُنود

حَکیما چو کَس نیست گُفتن چه سود

از این پَس بگو کآفرینش چه بود

و زان پَس زِ آرام سَردی نُمود

زِ سَردی هَمان باز تَری فُزود

ستاره بَر او بَرشِگِفتی نُمود

به خاک اَندرون روشنایی فُزود

زِ یاقوتِ سُرخ اَست چَرخِ کَبود

نه از آب و گَرد و نَه از باد و دود

چه گویم که خورشید تابان که بود

کز او در جهان روشنایی فزود

چراگاه مردم بدان برفزود

پراگند پس تخم و کشت و درود

چه باید پدر کش پسر چون تو بود

یکی پندت از من بباید شنود

بدو گفت کاین بودنی کار بود

بمان تا چه گردد نباید درود

از او بیش بر تخت شاهی که بود

بر آن رنج بردن چه آمدش سود

که گر زنده‌تان دار باید بسود

و گر بودنی‌ها بباید نمود

کی نامور پاسخ آورد زود

که از من شگفتی بباید شنود

جهانجوی پرگار بگرفت زود

وزان گرز پیکر بدیشان نمود

که ایوانش برتر ز کیوان نمود

که گفتی ستاره بخواهد بسود

از این کشور آید به دیگر شود

ز رنج دو مار سیه نغنود

زمین را ببوسید و چربی نمود

برآن کهتری آفرین برفزود

از ایران دلم خود به دو نیم بود

به اندیشه اندیشگان برفزود

مرا رفت باید بدین چاره زود

رکاب و عنان را بباید بسود

فرو برده از شیز و صندل عمود

یک اندر دگر ساخته چوب عود

پری روی گفت سپهبد شنود

سر شعر گلنار بگشاد زود