چو خورشید تابان میان هوا

نشسته بر او شاه فرمانروا

چنان پروریدش که باد هوا

برو بر گذشتی نبودی روا

هم اندر زمان تیره گون شد هوا

پدید آمد آن مرغ فرمان روا

همی ابر بگداخت اندر هوا

برابر که دید ایستادن روا

بر من فرستی به رسم نوا

که باشد به گفتار تو بر گوا

فرستاد باید بر او نوا

اگر بی گروگان ندارد روا

سر بارهٔ دژ بد اندر هوا

ندیدند جنگ هوا کس روا

بدو گفت چون تیره گردد هوا

فروزیدن شمع باشد روا

دریغا سوارا شها خسروا

نبرده دلیرا گزیده گوا

که آنجا کند زند و استا روا

کند موبدان را بدانجا گوا

یکی کوه بینی سر اندر هوا

بر او بر یکی مرغ فرمانروا

همی رفت چون باد فرمانروا

یکی کوه دیدش سر اندر هوا

به عشق هوا بر زمین شد گوا

به نزدیک خورشید فرمانروا

گزی دید بر خاک سر بر هوا

نشست از برش مرغ فرمانروا

به زن گفت اگر هیچ باد هوا

ببیند ورا من ندارم روا

بنه کینه و دور باش از هوا

مبادا هوا بر تو فرمانروا

کسی را کجا پیش رو شد هوا

چنان دان که رایش نگیرد نوا

سراسر ببندید دست از هوا

هوا را مدارید فرمانروا

وگر برگزینی ز گیتی هوا

بمانی به چنگ هوا بی‌نوا

دو هفته بدین خانهٔ بی‌نوا

بباشی گر آید دلت را هوا