خداوندِ نام و خداوندِ جای

خداوندِ روزی‌دِهِ رهنمای

خِرَد رَهنمای وُ خِرَد دِلگشای

خِرَد دَست گیرد به هَر دو سَرای

اَبَر دَه و دو هَفت شُد کَدخُدای

گرفتند هَر یِک سزاوار جای

اگر چشم داری به دیگر سرای

به نزد نبی و علی گیر جای

اگر بر درختِ برومند جای

نیابم که از بَر شدن نیست رای

اگر نامَدی این سخن از خُدای

نَبی کِی بُدی نَزدِ ما رَهنُمای

به یزدان بود خلق را رهنمای

سر شاه خواهد که باشد به جای

چو بیدار گشتم بجستم ز جای

چه مایه شب تیره بودم به پای

یکی پاک دستور پیشش به پای

به داد و به دین شاه را رهنمای

کیومرث شد بر جهان کدخدای

نخستین به کوه اندرون ساخت جای

جهان از بدی‌ها بشویم به رای

پس آنگه کنم درگهی گرد پای

به کوشش از او کرد پوشش به رای

به گستردنی بد هم او رهنمای

کز ایشان بود تخت شاهی به جای

و ز ایشان بود نام مردی به پای

همه کردنی‌ها چو آمد به جای

ز جای مهی برتر آورد پای

مر او را ز دوشیدنی چارپای

ز هر یک هزار آمدندی به جای

بدو گفت جز تو کسی کدخدای

چه باید همی با تو اندر سرای

مر آن پادشا را در اندر سرای

یکی بوستان بود بس دلگشای

ز هر گوشت از مرغ و از چارپای

خورشگر بیاورد یک یک به جای

چو آمد دل نامور باز جای

به تخت کیان اندر آورد پای

بجَستند خورشیدرویان ز جای

از آن غلغل نامور کدخدای