من از تو راستی خواهم که جویی

همیشه راستی ورزی و گویی

بلای زن در آن باشد که گویی

تو چون مه روشنی چون خور نکویی

کجا اندر خورد پیوند جویی

تو این پیغام یافه چند گویی

چو گوهر جویی و بسیار پویی

نیابی چون کش از معدن نجویی

نمود اندر جنوبش تیره جویی

زبس پیچ و شکن چون جعدمویی

الا ای دل چه بودت چند گویی

وزین اندیشهٔ باطل چه جویی

اگر تو مر مرا چاره نجویی

وزین اندیشه جانم را نشویی

ندانم چاره‌ای جز کشتن خویش

به کشتن رسته گردم از دل ریش

همی ترسم که روزی هم بجویی

نهفته راز دل روزی بگویی

نگر تا نیز پیش من نگویی

ز من خشنودی دیوان نجویی

مرُو را گفت راما چند گویی

در آتش آب روشن چند جویی

گل کافور رنگ مشک بویی

بت شمشاد قد لاله رویی

بگفت ای دایه تا کی یافه گویی‌؟

ز نادانی در آتش آب جویی

به کوهستان زنی نامی بجویی

مرو را هم بزرگی هم نکویی

بدو گفت این که فرمودت نگویی

که بر من بیشی و بیداد جویی ؟

پس آنگه دایه را گفتا چه گویی

وزین آتش مرا چاره چه جویی

بدو گفت ای دریغ این خوبرویی

که با او نیست لختی مهرجویی

تو بنشینی و از من صبر جویی

صبوری چون کنم بی دل نگویی

چه دریا پیش او آید چه جویی

چه کهسارش به پیش آید چه مویی

شهنشه گفت زردا چند گویی

ز بند در بهانه چند جویی

به حق آنکه تو مانند اویی

چو او خوبی چو او رخشنده رویی