برآرم زین دل سوزان یکی دم

بدرم سنگ آن دز یکسر از هم

به حق آنکه بودی آن دلارم

ترا اندر جهان هم چهر و هم نام

بر آرم زین دل سوزان یکی دم

بسوزم این سرای و بند محکم

بیاسود آن دل پر درد و پر غم

که با او بود دوزخ باغ خرم

همی بودیم هر دو شاد و خرم

همی گفتیم راز خویش با هم

چنین باشد دل فرزند آدم

نیارد یاد رفته شادی و غم

ز یکدیگار جدا گشتند خرم

میان دل شکسته لشکر غم

چو دریا کرد چشمم را ز بس نم

چو دوزخ کرد جانم را ز بس غم

جهانی عاشق و معشوق با هم

نشسته روز و شب بی رنج و بی غم

همی‌گفتند راما شاد و خرم

بزی تو جاودان دور از همه غم

منم آذار و تو نوروز خرم

هر آیینه بود این هر دو با هم

عجبتر آنکه چندین جور بینم

نفرسایم همانا آهنیم

من و تو هر دو خواهم مست و خرم

بسان لام الف پیچیده بر هم

فزون از گونه گونه تخم عالم

فزون از نر و ماده نسل آدم

تو با ایشان و ایشان با تو خرم

همه چون سلسله پیوسته در هم

مرا این بزم و این ایوان خرم

به دل ناخوشترست از جای ماتم

ترا از من نگه دارند محکم

روان را چون نگه دارند از هم

سه چندان کز هوا بارد همی نم

درین شب بر دلم بارد همی غم

مرو با شاه و ایدر باش خرم

تو بی غم باش او را دار در غم

زمین دیلمان جاییست محکم

بدو در، لشکری از گیل و دیلم