همه سالِه، به جَشنَ انْدر نِشَستی،

چُو یک ساعتْ دِلَش بر غَم نَخَستی.

و گر رخ را در آب شور شستی

ز پیراهنش نی شکر برستی

ندانم چاره جز کام تو جستن

به افسون شاه را بر تو ببستن

و گر بندش کسی بر هم شکستی

همان گه مردمِ بسته برستی

همیشه جای بی انبوه جُستی

که بنشستی به تنهایی گرستی

به باغ اندر گل صد برگ جستی

به یاد روی او بر گل گرستی

دلم را تو بدین گفتار خستی

چو جانم را بدین زنهار بستی

مرا گر موی بر ناخن برستی

دل من این گمان بر تو نبستی

ز جفت پاک چون ویرو گسستی

به افسون نیز موبد را ببستی

ز عشق و جام می او را دو مستی

ز مستی و ز هجرانش دو سستی

منم بیمار و نالان‌، تو درستی

ندانی چیست بر من درد و سستی

نه روزی پادشاهی را ببستی

نه روزی بد سگالی را شکستی

بخور سوگند وز تهمت برستی

روان را از ملامت‌ها بشستی

چو از دست تو گیرم جام مستی

مرا مستی نیارد هیچ سستی

بدان کز مِیْ کند یکباره مستی

فرو شوید ز دل زنگار هستی

سفر خود خوش نباشد با درستی

نگر تا چون بود با درد و سستی

دل از مردی درو هم راه جستی

در و دیوار او در هم شکستی

عقیقش آوریدی گنج مستی

چو یاقوتش بریدی رنج و سستی

خرد را چند گونه رنج و سستی

پدید آید همی از عشق و مستی

تو صد باره به دام اندر نشستی

چو بختت یار بود از دام جستی