مکن ماها بدان مسکین ببخشای

به خون او روانت را میالای

میان گوهر و زیور سراپای

بتان را زشت کرده زیب و آرای

همیدون دایه را لختی بپیرای

به پادافراه و بر جانش مبخشای

کنون هم تو ز دیده خون بپالای

به گاه فرقت از گریه میاسای

مکن شاها، خِرَد را کار فرمای

روانت را بدین کینه میالای

سحرگاهان برآمد نالهٔ نای

روان شد همچو دریا لشکر از جای

سرود عاشقان بر چنگ بِسْرای

سخن کم گوی و شادی‌مان بیفزای

ز درگاهش بر آمد نالهٔ نای

به راه افتاد شاه لشکر آرای

همین یک بار بر جانش ببخشای

مرو را این سفر کردن مفرمای

نرفتی غرم پیونده در آن جای

تو گفتی گشت پران مرغ را پای

ز کین دل همی جوشید بر جای

زمانی دیر و آنگه جست برپای

بدو افگند گفتا بند بگشای

که نه زین بند سود آمد نه زین جای

به شهر دوستانش نور بفزای

به شهر دشمانش روی منمای

هم از جانم هم از در بند بگشای

شب تیره مرا خورشید بنمای

هم از چشمش روان خون و هم از پای

همی گفتی ازین بخت نگون وای

اگر با بیدلان هستی نکورای

منم بیدل یکی بر من ببخشای

ازو مشک آر و بر گلنارم آلای

ز من عنبر بر و بر سنبلش سای

خدایا بر من مسکین ببخشای

مرا دیدار آن دو ماه بنمای

بگشت و ویس را جست از همه جای

ندید آن روی دلبند و دلارای

به سان صورتی بد مانده بر جای

شده زورش هم از دست و هم از پای