زُدوده گردد از زنگِ تباهی

به چشمش خوار گردد شاه و شاهی

گر ایدون کز تن ما گاهگاهی

پدید آید خطایی یا گناهی

بیابی اندرو چندان که خواهی

شگفتی‌های پیروزی و شاهی

نبردی کرده بر هر جایگاهی

برو بشکسته سالاری و شاهی

سپاهی را ولایت داد و شاهی

نه زشتی‌شان نمود و نه تباهی

چو کردم آفرینش چند گاهی

بدین گفتار ما بگذشت ماهی

ز هر شَهری سپهداری و شاهی.

ز هر مَرزی پری‌رویی و ماهی.

ز هر شهری و از هر جایگاهی

همی آمد به درگاهش سپاهی

بدین زاری بکشته‌ستند شاهی

ز لشکر نیست او را کینه خواهی

سپاهی شد ازُو پویان به راهی

ز دیگر سو فراز آمد سپاهی

پس آنگه سی جمازه ساخت راهی

بریشان گونه گونه ساز شاهی

جوانی داری و خوبی و شاهی

فزون تر زین که تو داری چه خواهی

نپیمایی به دل راه تباهی

کزو رسته نیامد هیچ راهی

چه نیکو گفت خسرو با سپاهی

چو شرمت نیست گو آن کن که خواهی

نه کردم نی کنم هرگز تباهی

اگر روزم چو شب گیرد سیاهی

تو در زیبایی آن رخشنده ماهی

کجا تاریکی و تیمار کاهی

بماند با شب تیره سیاهی

بپوسد در درون جوی ماهی

چو چیزی زین که داری بیش خواهی

ز بیشی خواستن یابی تباهی

برون رو تو به هر راهی که خواهی

رفیقت سختی و رهبر تباهی

چه خواهی ای دل از جانم چه خواهی

که جان را از تو ناید جز تباهی