چو ایزد خواست کردن این جهان را

کزو کون و فسادست این و آن را

شود ماننده آن پیشینگان را

کزیشان مایه آمد این جهان را

گه رفتن صفاهان داد آن را

که ارزانیست بختش صد جهان را

گر او بیمار کرده‌ست اصفهان را

همو دادش پزشک نیک‌دان را

چو برخوانَد کسی این داستان را،

بداند عیب‌های این جهان را.

نجستی زین جهان جفت جوان را

ولیکن توشه جستی آن جهان را

شهنشه پیش خواند آن هر دوان را

بر ایشان یاد کرد این داستان را

به دام آرند شیران ژیان را

به بند آرند پیلان دمان را

سبکتر کن ز دل بار گران را

کزو آسیب سخت آید روان را

مکن پدرود یکباره جهان را

مکن در بند جاویدان روان را

نه آزارم خدای آسمان را

نه بفروشم بهشت جاودان را

بسست این فخر، مروِ شاهجان را

که آرامست چون تو دلستان را

گوا کردند یزدان جهان را

همیدون اختران آسمان را

بپردازم ز رسوایی جهان را

ز ننگ هر سه بزدایم روان را

همین آهوست ویس بد نشان را

بدو هر روز دیگر دوستان را

فرستادش به خانه باغبان را

بخواند از خانه پنهان قهرمان را

به دل مگزین تو بر من دیگران را

کجا من بر تو نگزینم روان را

چو بر دز برد موبد دلستان را

مهی دیگر بیفزود آسمان را

که بخشاید به گیتی عاشقان را

که بخشایش کند درد کسان را

چو ویسه دید تیر دوستگان را

برو نامش نگاریده نشان را