یکی دیگر به کرمان رفت و شیراز

یکی دیگر به ششتر رفت و اهواز

چو نام او شنیدند آمدند باز

ز کوهستان و خوزستان و شیراز

ز دیبا کرد و از گوهر همه ساز.

بِپَروَرد آن نیازی را به صد ناز.

کنون بررُست پیش من به صد ناز.

به پروازَ انْدر آمد بچّه‌ی باز.

جوانی را به پیری چون کنم باز

ملا گویم ندارم در دل این راز

زمین از زیر ایشان شد بر افراز

به گردون رفت و پس آمد از او باز

به مهر آنگه بود با تو مرا ساز

که باشد جفت با کبگ دری باز

دل رامین ز گاه کودکی باز

هوای ویس را میداشتی راز

چو برداری میان شورم آواز

مر آواز ترا پاسخ دهد باز

بخواهم گفت با تو یک سخن راز

مرا شرمت فرو بسته‌ست آواز

چو نیک اختر شهنشاه سرافراز

ز کوهستان به شهر مرو شد باز

زهی رامین به کام دل همی ناز

که داری کام دل را نیک انباز

تو روز و شب بدین چهره همی ناز

نبرد بد سگالان را همی ساز

چو نالیدی چنان از بخت بد ساز

به دل کردی سرودی دیگر آغاز

چه پیش آمد ترا از بخت بد ساز

چه تیمار و چه سختی دیده‌ای باز

سرودی گوی بر رامین بدساز

بدر بر روی مهرش پردهٔ راز

همان پیشین سرود نغز را باز

بگفت و آشکارا کرد او راز

همین گُشی کنم با تو همین ناز

به نیک و بد مکافاتت کنم باز

به چشم آورده تیر افگن ز ابخاز

به زلف آورده جراره ز اهواز

مرا پروردن باشه بدی آز

بپروردم یکی باشه به صد ناز