دیوانه شدم ز یار بدخوی

بیگانه پرست و آشنا روی

دل بردن عاشقانست خویش

من جان نبرم ازان جفاجوی

از جعد ترش تن چو مویم

[...]

خواستم زو آبرویی، گفت «بیهوده مگوی

عاشقان را ز آب چشم خویش باشد آبروی »

بر سر خاک شهید عشق حاجت خواستم

گفت «نام دلبر ما گو، ولی حاجت مگوی »

آب چشمم شست خون و خون چشمم گشت آب

[...]

باغ ، نه از گل طلبد رنگ وبوی

ابر ، نه از قطره بود آب جوی

گوش گران و همه ناموس جوی

سفله‌وش و دون‌صفت و تنگ‌خوی

گفت به حاجب که بشه باز پوی

خدمت من گوی و پس آنگه بگوی

ور به مدارا کشد این گفت و گوی

نیز نتابم ز وفای تو روی

تاتو ندانی که درین جستجوی

از پی ملک ست مرا گفتگوی

باشد اگر سوی مهمیت روی

رخصت تدبیر شناسان به جوی

رشته در بسته برد از دو سوی

چون قطرات عرق از گرد روی

موئی میان سرشان فرق جوی

شکل هلال آمده بی‌فرق موی

گشت یکی باغ وفا داد و جوی

گشت یکی منبع صفا را دو روی

پرده نشین گشت فلک سوبسوی

با همه زالی شد پوشیده روی

در ایامش مغل ره یافت این سوی

به تاراج بضاعت گشت ره جوی

چو دیده ز ارجمندی نازنین خوی

چو جان پوشیده از بینندگان روی

که «گرن» از «گوجرات» آمد برین سوی

ز تاب تیغ ترکان تافته روی

چو یک فرسنگ ماند اندر تگاپوی

که اندر «دیو گیر» آرد پری روی

شد آن مستورهٔ عصمت برآن سوی

به مسند کرده بهر بندگی روی

نشسته هر دو دلدار وفا جوی

چو دو آیینه با هم روی در روی

چه یاد آری سپید و سرخ را روی

چو گلهای خراسان رنگ بی بوی

نبد جای بریدن چون سر موی

همی برید موی خویش ازین روی