رویش از آتش کنشت سیاه

خویش از فعلهای زشت تباه

حق چو داد از پی اطیعواالله

به اطیعواالرسول ما را راه

سازد القصه فر دولت شاه

کارها را به موجب دلخواه

چند باشد ز نقش های تباه

لوح تو تیره تخته تو سیاه

صیقل آن اگر نه ای آگاه

نیست جز لااله الاالله

معنی لااله الاالله

آن بود پیش عارف آگاه

زند آنسان شره بر ایشان راه

که فرامش کنند بسم الله

باد انفاسشان ز نفس تباه

چون نیابد به سوی بالا راه

تا کنی بر امید عزت و جاه

عالمی را ز دود خانه سیاه

کس نگوید به آب کز تگ چاه

مطلب بی رسن به بالا راه

بود صد گفت و گو میان سپاه

که سبب چیست در تفاوت شاه

سر زد از سر جان شان ناگاه

کالمسیح بن مریم ابن الله

ترک تحسین پادشاه و سپاه

روی بخت مرا نکرد سیاه

همه یابند سوی هستی راه

از خود و غیر خود شوند آگاه

همچنین تا به درزی و جولاه

همه زین گونه اند روی به راه

به خدا بر ز شر دیو پناه

که خداگفت فاستعذ بالله

چون ز دیو رجیم رفتی راه

بسمل نفس کن به بسم الله

فابتداء الکلام بسم الله

کان بالکامل الذی حاذاه

به تعوذ چو پاک کردی راه

متوسل شدی به بسم الله

نیست پیش محقق آگاه

مخلصان را جز این خطر در راه