کی تواند ز طبع دیو سرشت

دست بردن به فعل ناخوش زشت

گر کَنندش ز پنجه پنج انگشت

ندهد حبه‌ای برون از مشت

میوه بد مذاق تلخ سرشت

چون بود حاصل از درخت بهشت

گفت باشید اگر به هم هم پشت

بشکند زود پشت خصم درشت

بر سماوات یک به یک بگذشت

با همه انبیا ملاقی گشت

زانکه جمعی ز آل پاک سرشت

هم بشارت رسیدشان به بهشت

اشقیا را صحیفه ها در مشت

از سوی چپ دهند یا پس پشت

درجات بهشت باشد هشت

که به قول ثقات ثابت گشت

بود چون سبحه اش به زخم درشت

خرد به مهره های گردن و پشت

سر برآور که وقت بیگه گشت

پای در نه که کاروان بگذشت

خانه ای دید همچو قصر بهشت

پس و پیشش بتان حور سرشت

بلکه بر خاطر کسی نگذشت

در دل هیچ آفریده نگشت

عاقبت چرخ جز به خیر نگشت

وآخر کار من به خیر گذشت

چند روزی بر این نسق چو گذشت

بارها در ضمیر لیلی گشت

دید شخصی لطیف و پاک سرشت

ایستاده به رهگذار بهشت

چون بدین حال یک دو لحظه گذشت

حال آن دل رمیده باز بگشت

یافت جنبش ز من به شهد انگشت

کرد شیرینیم به تلخی پشت

بر مقالاتشان مگردان پشت

رد ایشان مکن به قول درشت

به مزارات اهل دل بگذشت

عقده قبض او گشاده نگشت

ننمودی به پیش رویش زشت

لاف کافوری ار زدی انگشت